Zapomnij i żyj, albo przynajmniej się staraj ~ Mayu Dreyar

Dla ułomów i Andrzeja na dole macie tłustym drukiem najważniejsze informacje, które starczą wam do dalszej egzystencji

Soundtrack #1

Soundtrack #2

Definicja szczęścia jest względna.

Jedni pragną pieniędzy, inni spokoju, inni miłości, a jeszcze inni sławy.

Ale są tacy, którzy ciągle go szukają i odnaleźć nie mogą.

Zauważają je dopiero, gdy je stracą.

Gdyby życie było na ocenę, ona oblała by każdy możliwy sprawdzian. Choć nie wygląda jest pokraką życiową. W końcu jest córką samego Laxusa Dreyara i nie wypada by była słaba, naiwna, czy zbyt wulgarna. Powinna być idealna i takie wrażenie sprawia, a przynajmniej na pierwszy rzut oka. 

Jest i słaba i naiwna. A wulgarna? Nie chce a jednak słowa ludzi z całego miasta taką ją kreują. Rani non stop bliskie jej osoby, które prędzej czy później traci, nieważne jak bardzo zabiega o to by odzyskać ich zaufanie.

Siebie ma za nic. Jej samoocena spadła przez ostatnie kilka miesięcy, a mimo to nie może pokazać, że cierpi. Nie może pokazać słabości, ale nawet kiedy się stara to i tak wychodzi inaczej. Walczy z własnym cieniem, z własnym lękiem i za każdym razem przegrywa, dowiadując się o sobie kolejnej dołującej rzeczy.

A mimo to wstaje. Podąża dalej za swoją rodziną, marząc by kiedyś dorównać ojcu, przewyższyć brata i zamknąć ludziom usta. Zabić w sobie dziwkę, która zrodziła się z jej własnej głupoty i braku zdecydowania. Uciec przed mrokiem przeszłości, zapomnieć i żyć nie obawiając się zakończenia każdego dnia.

Móc ponownie się szczerze uśmiechać.

Lub chociaż raz ujrzeć ich szczere uśmiechy.

Mayu Dreyar

lat 17

Delikatny kwiat i smocza błyskawica

Tak, córka TEGO Dreyara

Choć niezbyt udana

/blond i w zależności od pory roku inne/164 cm i 42 kg/

/lubi być miła/

/rzadko jej wychodzi/

/kocha sok pomarańczowy/

/a nienawidzi samej siebie/

/Wiem, że jestem żałosna, ale zaakceptuj to albo spierdalaj szmato/